Divergent denken over het idee herontwerp

Ik denk niet dat ik divergent denken heb afgeleerd, zoals Sir Ken Robinson stelt. Ik denk eerder dat het meer is als met skieën of trampoline springen: jonge kinderen doen dat met veel grotere onbevangenheid dan volwassenen die dit zelden doen. Het is eerder de angst om 'iets stoms' te doen of denken/zeggen in het geval van divergent denken.

Divergent denken voelt als spel en spelen en in eerste instantie leek het bij de opdracht die we in bijeenkomst 3 kregen ook of het buiten het plezier van het spel, het divergent denken niet naar iets 'nuttigs' leidde.

Echter, achteraf vond ik de meest onconventionele vragen, bij het vaststellen van de juiste vraag, de meest bruikbare gedachten:
- Wat als we ouders de leerdoelen laten bepalen?
   (Ja, hoe gaan de leerlingen ouders betrekken bij hun      
   leerontwikkeling?)
- Hoe leren we de kinderen om de leerdoelen van de leerkracht te    
  omzeilen?
  (Ja, hoe leren we de leerlingen kritisch denken over wat zij leren 
  en wat zij willen leren?)

Waarom hielpen deze onconventionele vragen mij het meest? Omdat de andere, minder conventionele gedachten, ook al in mijn hoofd bestonden...Ze zetten me niet op een nieuw pad.

Jammer dat de opdracht kort duurde, want eenmaal op stoom had ik wel verder willen denken. Ik ga het zelf zeker nog eens 'uitproberen'. In mijn eentje, maar liever met anderen, dat maakt het 'spel' wel veel interessanter.

Na ronde 1

Na ronde 2